Dit jaar zo’n een tot twee weken later dan normaal is de water temperatuur in de Oosterschelde boven de 12°C gekomen: de sepias komen weer de Oosterschelde in om te paren en om eieren te leggen.
Samen met Hans op zaterdag 29 mei naar de Zeelandbrug. Niemand anders heeft zich aangemeld, dus ik laat me door mijn chauffeur in mijn (oeps, zijn) auto naar Zeeland brengen. Achterin nogal wat duikspullen; we gaan er voor. De kentering is om een uur of 11, dus we komen netjes rond twee uur aan. Perfecte duikberekening: er is NIEMAND op de parkeerplaats. We kleden ons rustig om, de eerste andere duikers arriveren, maar het blijft rustig. Op de dijk en in het water niemand te zien. Het water ziet er rustig uit en wat van de dijk af lijkt het zowaar helder. Wel een flink stuk lopen om op de nieuwe locatie van de sepiarekjes te komen. Het wordt hoog water, dus we kunnen gemakkelijk het water in. Even een stukje op de rug om uit het troebele water aan de dijkvoet te komen en naar beneden.
Vrijwel onmiddellijk treffen we het eerste rekje aan. Strengen van pijlstaart inktvissen en eieren van sepias. YES, maar helaas geen activiteit. Bovendien liggen we bovenstrooms en dat is op stroming ook niet handig. We zwemmen verder en dalen af tot een meter of 13, maar zonder verder rekjes te vinden. Tijd om weer terug te draaien naar de kant. Na 18 minuten zien we de eerste rekjes. Nog niet veel eieren en ook geen sepias. Rustig zwemmend volgen we de rekjes. Bij het laatste rekje is het raak. Ik geef een ruk aan de buddylijn om Hans te waarschuwen: er zweeft een vrouwtje aan de voet van het rekje. Voorzichtig komen we dichterbij en gaan op ongeveer een meter afstand liggen. Aan de andere kant van het rekje een paartje. Om de beurt, met een tussenpauze van ongeveer 5 minuten, komen de vrouwtjes naar het rek om op dezelfde plek steeds een ei af te zetten.
Ik lig me af te vragen waarom er alleen een vrouwtje voor ons zit en of ze dan wel bevruchte eieren aan het afzetten is, wanneer ik het mannetje aan de andere kant ineens actief zie worden. Tot die tijd lag hij rustig op het zand en liet zijn vrouwtje al het werk doen. Maar eerder dan wij heeft hij een tweede mannetje ontdekt. Gezien zijn reactie kijk ik naar het vrouwtje recht voor ons en zie het nieuwe mannetje verschijnen. Hij gaat recht op het vrouwtje af en legt zijn armen op haar rug. Hij duwt haar vooruit en ze gaat onder het rekje door. Als ze aan de andere kant er weer uit komen ziet het mannetje zijn kans schoon; hij grijpt haar vanaf de zijkant bij haar kop en vrijwel onmiddellijk zitten ze beiden innig met de tentakels verstrengeld. Er volgt een paring van enkele minuten. Daarna komen beiden weer terug naar de plek vlak voor ons en gaat het vrouwtje verder met het eens in de 5 minuten afzetten van eieren. Een ding is zeker: nu zijn de eieren wel bevrucht!
Hans begint door zijn lucht heen te raken, dus we stijgen wat op en zwemmen wat hoger over de rekjes heen, ondertussen nog kijkend of er nog meer sepias zijn. We zien er nog één. Wat een mazzel dat we zo’n 4 meter zicht hebben! Een verloren duikbril pik ik op de terugweg nog even mee; dat vult de voorraad weer aan. Hans glundert bij boven komen. PRACHTIG, FANTASTISCH, GEWELDIG… en zo gaat het nog anderhalf uur terug door. Niets mis mee. Wel mis op de parkeerplaats: hij staat weer overvol duikers in afwachting van de aankomende kentering. Dat wordt weer duikers en stof kijken dadelijk. Wat een geluk dat we de duikplanning voor de Oosterschelde niet snappen… of toch???
Dit jaar geen video, maar voor de beelden van vorig jaar: